hoe gaat met u?
Door: Pauline
Blijf op de hoogte en volg Pauline
14 November 2014 | Suriname, Paramaribo
Het is vrijdag 14-11 en ik heb vandaag een thuiswerkdag. Dus zit ik op het balkon achter de computer.
Er zitten al 4 weken stage op, het is niet te geloven hoe snel dat gaat.
Deze week stond ik op de boxen. Dat is de unit met 5 afzonderlijke kamertjes waarop kinderen liggen die ofwel zelf besmettelijk zijn ofwel beschermd moeten worden tegen infectie.
Meestal liggen hier kinderen met gastro-enteritis, maagdarmontsteking. Dat uit zich dan in diarree.
Ook ligt er nu een kind met brandwonden aan zijn been. Toen ik daar de eerste keer mee ging kijken naar de verzorging moest ik toch even de muur opzoeken als houvast. Je ziet dan roze vlees waar het donkerbruine vel weg is. Vooral het zien van stukjes vel die door de verzorging los komen was niet prettig. Verder was het een schone wond, dus dat viel nog mee. Dit kind is echt een bikkel. Hij krijgt meestal wel een zetpil paracetamol voor de verzorging maar verder doet hij het zonder pijnstilling. Eerst moet hij in een bad liggen met bethadine-scrub erin. Zo weekt het verband van de vorige dag los. Hij pulkt het dan zelf los beetje bij beetje.
Daarna, op bed, wordt het gedept met NaCl, dat is zout. Kun je nagaan hoe pijnlijk dat allemaal moet zijn. En je hoort hem niet, ziet hem af en toe alleen zijn spieren spannen. Dan komen er gaasjes met vaseline op en wordt het weer verbonden.
Het valt me op dat de kinderen niet terug glimlachen als ik glimlach en ze kennen me nog niet. Ze blijven dan strak kijken. Volwassenen doen dat ook niet maar dat is weer afhankelijk van waar ze vandaan komen. De mensen uit het binnenland, indianen of boslandcreolen zijn daar heel afwachtend in. De kinderen reageren wel als ze je eenmaal beter kennen.
De schooljuffrouw in mij is niet uit te vlakken want na een aantal dagen t.v. te hebben gekeken, vroeg ik aan dit 11-jarig kind (met de brandwonden) of hij kon lezen en sommen maken. In eerste instantie was ik daar gewoon van uit gegaan maar op de afdeling zei men dat ik eerst even moest vragen of hij wel naar school gaat. Dat is dus niet vanzelfsprekend als je uit het binnenland komt.
Maar dat was wel het geval. Ik heb toen boekjes gepakt en wat sommen opgeschreven die hij ging maken. Het was leuk om te zien dat hij serieus met de sommen aan de slag ging.
Die boekjes waren afgegeven door een nederlandse die hier woont met kinderen. Anders hadden ze ze niet gehad.
Vorig weekend was weer een lekker weekend. Op vrijdagavond had ik met een meisje afgesproken dat hier stage loopt vanuit dezelfde opleiding. Ondanks dat we elkaar niet kennen was het gezellig om ervaringen te delen en eens iets anders te eten dan rijst.
Op zaterdag natuurlijk weer wassen. Daarna fietste ik naar de stad om de tour te gaan betalen die ik voor zondag had geboekt.
Op de fiets krijg ik altijd wel opmerkingen die meestal heel leuk zijn zoals: hallo poppie, hallo lieverd slaap rustig, ga je me dragen op je fiets?, en toen ik iets te enthousiast een kruispunt naderde: u wilt ons verlaten he?
Grappig toch, vooral die laatste.
Op de terugweg langs het zwembad. Altijd heel rustig daar, qua bezoekers en qua geluid. En de mensen die er zijn zijn heel relaxed en vriendelijk.
Op zondag ging ik met een tourtje naar Brownsberg. Dat is een berg met bossen vanwaar een mooi uitzicht op het stuwmeer. Dat meer is ooit gemaakt om energie op te wekken voor de bauxietindustrie (geloof ik). Heel mooi uitzicht. Ook hield het in een wandeling naar een waterval maar die stond bijna droog dus dat was niet zo de moeite. Het was een gezellige dag die begon met de busrit ernaar toe met een stop voor snacks zoals gebakken banaan en kroket. Op brownsberg kregen we warm eten. Ik heb niet veel dieren gezien. Het meest opvallende was een soort mix van cavia met rat maar dan in een grote uitvoering. Onschuldig verder. Geen slangen op mijn pad getroffen, ik ga het bijna jammer vinden.
Het leuke aan 'zo'n tour is ook het feit dat ik andere mensen tref. Er waren 2 mannen die hier moesten zijn voor staatsoil en een andere man uit new york die al 16 maanden op reis is. Verder een ouder stel die dachten dat ze de mensen op een milde wijze wat zaken bij konden brengen zoals de manier waarop je met het milieu omgaat. Nou is dat op zich niet overbodig. Voor elke banaan die je koopt krijg je al een plastic zakje, er zijn natuurlijk heel veel plastic flesjes en elke maaltijd die je niet zelf kookt wordt gestopt in bakjes van foam. Maar bij dit stel leek het een beetje op een soort van evangelisatie. "we weigeren een plastic zakje en dan vertellen we dat het slecht en onnodig is om zo veel plastic te gebruiken". Er was een amsterdamse in de groep en op een gegeven moment wisten we van elkaar dat we hen irritant vonden, dan keken we elkaar aan en dat is dan toch lollig.
Dan ben ik nog naar een film/documentaire geweest over een plantage Mariënburg. Daar werd suikerriet gekapt en verwerkt. Er werkten mensen uit brits-indie en uit java. Deze mensen zijn na afschaffing van de slavernij geronseld onder het mom van veel geld verdienen voor een paar jaar en dan weer terug keren. Maar natuurlijk stond deze plantage onder toezicht van een wrede nederlander die de lonen verlaagde en streng strafte. Wat je bij een hindoestaan echter nooit mag doen is aan zijn vrouw komen. Dat gebeurde natuurlijk wel, de opzichter had al 2 kinderen verwekt. Uiteindelijk opstand en moorden waarna ze hun slachtoffers niet ritueel mochten cremeren. In ieder geval zijn op deze wijze de hindoestanen en in iets mindere mate de javanen naar Suriname gebracht. "De javanen werken wel m inder hard maar ze zijn te verkiezen omdat ze van nature een onderdanige opstelling hebben naar de blanken"
Ik was de enige blanke in de zaal. De rest was voornamelijk een middelbare schoolklas. Ik was me daar toch wel bewust van. Wanneer er een wreed feit werd verteld reageerden sommigen. Niet naar mij maar gewoon een openlijke reactie. Na afloop vroeg een van de docenten wat ik van de film vond. Afschuwelijk wat er gebeurd is natuurlijk en interessant om iets van de geschiedenis te leren.
Nou mensen, jullie zijn weer op de hoogte. Morgen ga ik een paar plantages bezoeken. Tot later!
Er zitten al 4 weken stage op, het is niet te geloven hoe snel dat gaat.
Deze week stond ik op de boxen. Dat is de unit met 5 afzonderlijke kamertjes waarop kinderen liggen die ofwel zelf besmettelijk zijn ofwel beschermd moeten worden tegen infectie.
Meestal liggen hier kinderen met gastro-enteritis, maagdarmontsteking. Dat uit zich dan in diarree.
Ook ligt er nu een kind met brandwonden aan zijn been. Toen ik daar de eerste keer mee ging kijken naar de verzorging moest ik toch even de muur opzoeken als houvast. Je ziet dan roze vlees waar het donkerbruine vel weg is. Vooral het zien van stukjes vel die door de verzorging los komen was niet prettig. Verder was het een schone wond, dus dat viel nog mee. Dit kind is echt een bikkel. Hij krijgt meestal wel een zetpil paracetamol voor de verzorging maar verder doet hij het zonder pijnstilling. Eerst moet hij in een bad liggen met bethadine-scrub erin. Zo weekt het verband van de vorige dag los. Hij pulkt het dan zelf los beetje bij beetje.
Daarna, op bed, wordt het gedept met NaCl, dat is zout. Kun je nagaan hoe pijnlijk dat allemaal moet zijn. En je hoort hem niet, ziet hem af en toe alleen zijn spieren spannen. Dan komen er gaasjes met vaseline op en wordt het weer verbonden.
Het valt me op dat de kinderen niet terug glimlachen als ik glimlach en ze kennen me nog niet. Ze blijven dan strak kijken. Volwassenen doen dat ook niet maar dat is weer afhankelijk van waar ze vandaan komen. De mensen uit het binnenland, indianen of boslandcreolen zijn daar heel afwachtend in. De kinderen reageren wel als ze je eenmaal beter kennen.
De schooljuffrouw in mij is niet uit te vlakken want na een aantal dagen t.v. te hebben gekeken, vroeg ik aan dit 11-jarig kind (met de brandwonden) of hij kon lezen en sommen maken. In eerste instantie was ik daar gewoon van uit gegaan maar op de afdeling zei men dat ik eerst even moest vragen of hij wel naar school gaat. Dat is dus niet vanzelfsprekend als je uit het binnenland komt.
Maar dat was wel het geval. Ik heb toen boekjes gepakt en wat sommen opgeschreven die hij ging maken. Het was leuk om te zien dat hij serieus met de sommen aan de slag ging.
Die boekjes waren afgegeven door een nederlandse die hier woont met kinderen. Anders hadden ze ze niet gehad.
Vorig weekend was weer een lekker weekend. Op vrijdagavond had ik met een meisje afgesproken dat hier stage loopt vanuit dezelfde opleiding. Ondanks dat we elkaar niet kennen was het gezellig om ervaringen te delen en eens iets anders te eten dan rijst.
Op zaterdag natuurlijk weer wassen. Daarna fietste ik naar de stad om de tour te gaan betalen die ik voor zondag had geboekt.
Op de fiets krijg ik altijd wel opmerkingen die meestal heel leuk zijn zoals: hallo poppie, hallo lieverd slaap rustig, ga je me dragen op je fiets?, en toen ik iets te enthousiast een kruispunt naderde: u wilt ons verlaten he?
Grappig toch, vooral die laatste.
Op de terugweg langs het zwembad. Altijd heel rustig daar, qua bezoekers en qua geluid. En de mensen die er zijn zijn heel relaxed en vriendelijk.
Op zondag ging ik met een tourtje naar Brownsberg. Dat is een berg met bossen vanwaar een mooi uitzicht op het stuwmeer. Dat meer is ooit gemaakt om energie op te wekken voor de bauxietindustrie (geloof ik). Heel mooi uitzicht. Ook hield het in een wandeling naar een waterval maar die stond bijna droog dus dat was niet zo de moeite. Het was een gezellige dag die begon met de busrit ernaar toe met een stop voor snacks zoals gebakken banaan en kroket. Op brownsberg kregen we warm eten. Ik heb niet veel dieren gezien. Het meest opvallende was een soort mix van cavia met rat maar dan in een grote uitvoering. Onschuldig verder. Geen slangen op mijn pad getroffen, ik ga het bijna jammer vinden.
Het leuke aan 'zo'n tour is ook het feit dat ik andere mensen tref. Er waren 2 mannen die hier moesten zijn voor staatsoil en een andere man uit new york die al 16 maanden op reis is. Verder een ouder stel die dachten dat ze de mensen op een milde wijze wat zaken bij konden brengen zoals de manier waarop je met het milieu omgaat. Nou is dat op zich niet overbodig. Voor elke banaan die je koopt krijg je al een plastic zakje, er zijn natuurlijk heel veel plastic flesjes en elke maaltijd die je niet zelf kookt wordt gestopt in bakjes van foam. Maar bij dit stel leek het een beetje op een soort van evangelisatie. "we weigeren een plastic zakje en dan vertellen we dat het slecht en onnodig is om zo veel plastic te gebruiken". Er was een amsterdamse in de groep en op een gegeven moment wisten we van elkaar dat we hen irritant vonden, dan keken we elkaar aan en dat is dan toch lollig.
Dan ben ik nog naar een film/documentaire geweest over een plantage Mariënburg. Daar werd suikerriet gekapt en verwerkt. Er werkten mensen uit brits-indie en uit java. Deze mensen zijn na afschaffing van de slavernij geronseld onder het mom van veel geld verdienen voor een paar jaar en dan weer terug keren. Maar natuurlijk stond deze plantage onder toezicht van een wrede nederlander die de lonen verlaagde en streng strafte. Wat je bij een hindoestaan echter nooit mag doen is aan zijn vrouw komen. Dat gebeurde natuurlijk wel, de opzichter had al 2 kinderen verwekt. Uiteindelijk opstand en moorden waarna ze hun slachtoffers niet ritueel mochten cremeren. In ieder geval zijn op deze wijze de hindoestanen en in iets mindere mate de javanen naar Suriname gebracht. "De javanen werken wel m inder hard maar ze zijn te verkiezen omdat ze van nature een onderdanige opstelling hebben naar de blanken"
Ik was de enige blanke in de zaal. De rest was voornamelijk een middelbare schoolklas. Ik was me daar toch wel bewust van. Wanneer er een wreed feit werd verteld reageerden sommigen. Niet naar mij maar gewoon een openlijke reactie. Na afloop vroeg een van de docenten wat ik van de film vond. Afschuwelijk wat er gebeurd is natuurlijk en interessant om iets van de geschiedenis te leren.
Nou mensen, jullie zijn weer op de hoogte. Morgen ga ik een paar plantages bezoeken. Tot later!
-
14 November 2014 - 15:55
Ria Bruijn:
Leuk om te lezen Pauline! Ik hoop dat je stage ook volledig aan je verwachtingen voldoet. -
14 November 2014 - 17:36
Marga:
Hoi lieve Pauline we volgen je met veel interesse. Ik hoop dat je je al wel thuis voelt daar. Wij zijn ook op Brownsberg geweest. Hier gaat het goed alleen veel te rustig helaas. We wilden verbouwen aan de serre maar nu stellen we het maar even uit. Vanavond wel feestje en morgen snorren carnavals feest. Zondag ben ik jarig. We gaan lekker naar de Ardennen Bart en ik. Veel plezier daar en groetjes en veel liefs en succes hoor. O heb je al een leuke man ontmoet? -
14 November 2014 - 17:36
Marga:
Hoi lieve Pauline we volgen je met veel interesse. Ik hoop dat je je al wel thuis voelt daar. Wij zijn ook op Brownsberg geweest. Hier gaat het goed alleen veel te rustig helaas. We wilden verbouwen aan de serre maar nu stellen we het maar even uit. Vanavond wel feestje en morgen snorren carnavals feest. Zondag ben ik jarig. We gaan lekker naar de Ardennen Bart en ik. Veel plezier daar en groetjes en veel liefs en succes hoor. O heb je al een leuke man ontmoet? -
14 November 2014 - 19:58
Angelie:
Hey Pauline,
Fijn dat je het goed maakt en ook meteen een stukje cultuur meekrijgt.
Ik lees de blog met veel plezier.
Intussen ben je daar alweer een maand weg. Voor je het weet zitten we weer hier in dit kikkerlandje, aan een wijntje in de Palm.
Dus genieten en ik hoor weer snel van je. Lieve groetjes van Fred en mij. -
15 November 2014 - 11:51
Ingrid:
Hoi Pauline
Leuk om jou verhalen te lezen .
Heb je nogal. Leuke tips om te om te zwemmen in Su
Waar zijn de zwembaden in su?
Ik ga er in dec heen.....
gr Ingrid -
16 November 2014 - 15:35
José:
Hoi Pauline,
Ik heb net je laatste verslag weer met veel plezier gelezen. Ik heb al een paar keer eerder geprobeerd te app-en, maar denk niet dat het gelukt is, vandaar deze reactie.
Uit je verslagen merk ik dat je geniet van je stageverblijf. Door jouw nieuwsgierigheid en interesse in je werk, de kinderen en collega's waar je mee werkt, maar ook in de cultuur en de mensen in Suriname kom je weer een stukje rijker terug.
Geniet van de tijd dat je nog in Suriname bent!
Groetjes
José -
17 November 2014 - 20:37
Diana:
Hi Polly,
Nacl heeft het zelfde zoutgehalte als lichaamseigen vloeistoffen, speciaal gemaakt om niet pijnlijk te zijn bij injecteren of spoelen, zoals bij de brandwonden die jij beschrijft.
Bikkel, blijft het , ieder kind met wonden die verbonden moeten worden.
Geniet van het leerling zijn en het mogen leren in jouw tempo.
Groetjes van Diana
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
