1e week ja zuster, nee zuster

Eerst even de lakens ophangen jongens, lekker even met de hand en uiteraard koud water gewassen. Alhoewel, eigenlijk is het lauw op dit tijdstip, 13.00 uur.

Ik weet inmiddels ook waar al die andere Toyota Rav's rondrijden......met uitzondering van de rode.

Maandagmorgen 7 uur moest ik me melden bij de opleidingen. Er waren nog andere Surinaamse studenten en 1 nederlandse. Nadat ik me had voorgesteld, kwamen de psalmboeken tevoorschijn en werd er gezongen.
Ik kreeg een rondleiding door het ziekenhuis. Het is klein, een open gebouw dus de wind waait er lekker doorheen en het is schoon.
De kinderafdeling bestaat uit een paar delen. De 1e kamer (J/M) heeft 6 bedden voor kinderen vanaf 3-13 jaar. De 2e kamer (kleuters) heeft 4 bedjes met hoge hekken, Daarin liggen o.a. 2 langdurig opgenomen kinderen, een is beschikbaar voor adoptie. (ik twijfel nog....)
Op deze zelfde kamer staan ook een paar baby's al dan niet in een afgesloten wiegje. En warm dat het daarin wordt joh. Het zweet staat op hun lijf als ze even huilen. Even huilen is er eigenlijk niet bij, want wanneer de ouders er niet zijn, laten ze ze lang huilen hoor.
Gelukkig zijn de meeste ouders er vaak, maar sommigen ook helemaal niet. Er liggen hier ook kinderen uit het binnenland, dat is misschien soms het probleem.

Dan is er nog de zogenaamde babykamer. Hierin staan 5 couveuses. Deze kamer is voor kinderen die niet in dit ziekenhuis zijn geboren maar over komen van een ander ziekenhuis of weer vanuit het binnenland. Ze zijn allemaal te vroeg geboren. Er ligt een kindje van 27 weken, 950 gram. Dat is echt heel klein.
Ze scheiden deze kinderen van de kinderen die in het ziekenhuis zelf zijn geboren vanwege een ziekenhuisbacterie, niet MRSA maar EBSL, ik had er nog nooit van gehoord. Onschuldig, maar niet voor prematuur geboren kinderen.

De eigen te vroeg geboren en zieke kinderen komen op de couveuse-afdeling te liggen. Of op de intensive-care, maaar daar ligt nu niemand.

Als laatste is er een deel met 5 kamertjes, de zogenaamde boxen waar kinderen verpleegd worden die moeten beschermd worden tegen infecties of die zelf besmettelijk zijn.
Deze week heb ik op de meesste afdelingen 1 dag georiënteerd. Vanaf maandag loop ik elke week op een ander deel stage.

De collgega verpleegkundigen zijn meestal aardig. Het zijn er soms zoveel dat ik niet meer weet met wie ik kennis heb gemaakt. En sommigen lijken op elkaar. Met eentje heb ik al 3x kennis gemaakt. Ik stop er maar mee denk ik.
Ze praten onderling toch veel sranan. Daar versta ik niets van dus dat is soms jammer. Maar goed, ik snap ook wel dat ze zich niet constant gaan aanpassen aan de nederlandse stagiaires. Wat wennen is, is dat ze ineens verdwenen zijn, dan vraag je je af he, waar is iedereen? Gisteren bijvoorbeeld stond ik ineens alleen op de babykamer, met die kindjes van 30 en nog wat weken. Ze worden gemonitord maar alleen in de kamer zelf. Er is niet een centrale monitorpost op de gang. Dus wie het dan in de gaten houdt?
Uitleg over de gang van zaken is heel summier, je moet het gaandeweg ontdekken. Pauze moet je zelf nemen, als je denkt dat je weg kunt vraag je of zeg je: ik ga schaften. Daar is een kantine voor, die er goed uitziet. Meestal is dat tussen 10 en 11, maar daarna eet en drink (vooral) ik nog vaak wat in de keuken.

Er is een jongetje van 6 opgenomen die door een giftige slang is gebeten, uit het binnenland, een indiaan. Ik heb begrepen dat ze, als er iemand gebeten wordt, vaak in de middag of avond worden gebeten en dat er dan pas de volgende dag vervoer is naar het ziekenhuis met het vliegtuig. Het was heel pijnlijk voor dat kind, been wordt dik, buik werd dik, scrotum heel dik. En op de plek van de beet zag je blaren gevuld met vocht. Maar wat een dapper kind. En goed meewerken, hij weet zelf precies wat er verlangd wordt bij de verzorging. Bijv. billen omhoog, hij zegt de cm's bij het meten van de beenomtrek, zo lief en rustig en never niks klagen.
In de loop van de week is hij enorm opgeknapt met een boel antibiotica en een morfine pomp om de pijn te bestrijden.
Maar wees niet bang, het is ook niet echt iets van elke dag, zo'n slangenbeet.
De besnijdenissen bij jongetjes vanwege een te strakke voorhuid komen vaker voor.

Voor de ziekenhuis-mensen onder ons. De zorg is denk ik wel goed, met de voedingstijden wordt wat gesjoemeld en met de medicijntoediening tijden ook. De medicatie kamer staat lekker de hele dag open, iedereen kan er in, ouders en ook de kinderen. Van de week was een zuster alle medicijnen aan het klaarmaken voor de dag en een meisje van 3 die herhaaldelijk wordt opgenomen kwam eens lekker erbij zitten en meekijken. Zo grappig eigenlijk om te zien.

En verder: - heb ik inmiddels een fiets, een echte prins Willem-Alexander, oranje en ik ben er blij mee. Geeft wat meer vrijheid om er na het werk en in het weekend op uit te trekken.
- ben ik met een nederlandse verpleegkundige die een half jaar op de afdeling werkt en 8 andere nederlandse stagiaires op zoek geweest naar de lichtjestocht (hindoestaans feest). Niet echt gevonden maar wel uit eten geweest. Leuk, maar ik voelde me ook wel een buitenstaander als zijnde een leeftijdgenoot van hun moeders.
- heb ik fort Zeelandia bezocht, historisch fort, ooit bedoeld als beveiliging van de stad tegen indringers, plaats van gruweldaden tegen de slaven en de plek waar de decembermoorden hebben plaatsgevonden in 1982?
- ben ik wezen zwemmen als zijnde sportieve activiteit. Wordt herhaald maar het water mag wel enkele graden frisser. Maar dat gaat niet gebeuren.
- heb ik in huis nog geen kakkerlakken gezien, een kwestie van tijd vermoed ik.

Voor hen die dat nog niet hebben en willen appen, ik heb een nummer 05978119655.
En nu ga ik proberen wat foto's te uploaden.
Tot later lieve mensen en bedankt voor jullie reacties!